Drzewo sandałowe

Uważam dobre perfumy za element ewangelizacji. Czy zakonnica musi pachnieć parafiną, tanim kadzidłem i przepoconym habitem? 
Moje współsiostry lubią cytrusy albo róże. Ja wolę mocne zapachy orientalne – cynamon, wanilię, drzewo sandałowe.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Braciszek

Wyobraź sobie, że wyruszasz na piracką wyprawę. Kogo przyjmujesz do załogi? Strasznych rozrabiaków! Ten bez ręki,  ten bez oka, ten też jakiś pokiereszowany, ale to goście, którzy  niejedno przeżyli, niejedno wytrzymają i zależy im na powodzeniu ekspedycji. Gdybyśmy chcieli życia zakonnego w pirackim stylu – żeby miało pazur i siało postrach, jak na statek  piracki przystało – musimy odpowiednio dobrać załogę.   Jeżeli  z góry zakładamy,  że  życie zakonne to barka do przewożenia jajek, to zgłoszą się do nas nie piraci, ale misie. W barce z jajkami zwrotność równa się zero, siła rażenia takiego pojazdu jest żadna. Wystarczy, jeśli któryś z misiów usiądzie tam z gazetką.
Czytaj więcej

Malwa i Narcyz

Obraz
Jaki był? Gdybyś szukała kiedyś odtwórcy roli Jezusa, wybrałabyś go wśród setki kandydatów. Przystojny, delikatny,  o niesłychanie wymownych oczach. Piękny jak Narcyz. Promieniejący. Uważasz, że zakochałam się w nim od pierwszego wejrzenia? Nic bardziej mylnego! Był młodszy o dziesięć lat, dla mnie to pokoleniowa przepaść. Poza tym nie jestem zamknięta na takie sprawy. Świat zakonnicy nie wali się automatycznie z chwilą, gdy ona się zakocha. Ja nie potrzebowałam obiektu westchnień, tym bardziej kochanka. Po prostu zachwyciłam się pięknym człowiekiem.
Czytaj więcej
Obraz
http://ksiegarnia.iknt.pl/ anna-wolska-konsekrowani.html Współczesne  życie  konsekrowane  jest  ogrodem,  ale  bynajmniej  nie  rajskim.  W  Europie  jest  to  wyraźnie  ogród  jesienny.  Nawet  listopadowy.  Kilka  świeżych  pędów  nie  robi  różnicy.  Pora  wynosić  cenne  rośliny  do  oranżerii,  żeby  przetrwały. Życie  konsekrowane  jest  kruche,  my  jesteśmy  krusi.  W  depresji,  z  zaburzeniami  lękowymi,  śmiertelnie  zmęczeni  marzeniami  o  doskonałości.  Nie  mówimy  o  tym,  a  może  szkoda,  niech  świat  zobaczy  nasze  rany.  Bo  sercem  tego  ogrodu  jest  rana. W takim  świecie  żyjemy.  Wszystkich  nas  to  dotyka.  Czy  jesteśmy  lepsi  od  tych,  którzy  żyją  poza  murem  konsekracji?  Świętsi,  ochronieni?  Ja  jako  autor  też  nie  jestem  nadczłowiekiem.  Nie  znam  odpowiedzi.  Moi  bohaterowie  nie  głoszą  prawd  objawionych,  sami  są  na  jakimś  etapie  drogi.   Jezus  przechadza  się  po  jesiennym  ogrodzie  z  równym  upodobaniem  jak  p
Czytaj więcej